"İnsanın olgunlaşabilmesi için acılarla yoğrulması gerekir çünkü o acılar hem taş hem de heykeltıraştır." Napolyon Bonapart

Hani okuldan çıkıp Beyazıt’tan Yenikapı’ya yürürdük ya…  Birden yağmur başlar, sırılsıklam ıslanırdık, sonra da bir saçak altı arardık ya… Sarılırdın ya bana… Bir serçe gibi titreyen ellerinle…

Gök gürültüsü hep korkuturdu ya seni… Bugün işte öyle bir gün…  Sevgilim… Şimşekler, yıldırımlar… Ve de yağmur...

Yine o günlere döndüm. Ben yine bildiğin ben… Öyle yalnız öyle garip öyle tek başına… Hani, “Seni dağ başına götürsem, yanına birkaç kitap birkaç da defter bıraksam şikâyet etmeden yaşarsın…” demiştin ya… İşte yaşamımın özeti bu…

Hiç değişemedim. Bir kadın arkadaşım “Bu da marifet mi?” dedi, haklıydı aslında… “Yahu hiç zamana uyamadın. Ne para derdin var ne de mal mülk… Devir değişti… Sen nasıl böyle romantik, iyimser ve duygulu kaldın?”

Onun bilmediği bir şey vardı. Kısa ama anlamlı bir masal aşkının kahramanıydım ben… Ve de bana hüznü sevdiren bir kadını sevmiştim.

Bir başka arkadaşım da senin yaşam tarzın İsveç yaşam tarzı olan Lagom felsefesine çok uygun.” dedi. Hani yetinirim ya birkaç zeytin ve bir dilim ekmekle…

Araştırdım ben de…  Nedir bu lagom felsefesi? diye… “Evet ya, işte aynı ben... Anlamı “Yetecek kadar…” demekmiş.

Hani sen bana Kıbrıslı Zenon’un kurduğu Stoacı Felsefe Okulu’nun ilkelerini anlatırdın ya… “Ölçülü ol, dengeli ol, doğaya uygun yaşa…” diye saymaya başlardın ya… İşte öyle bir şey…

Yaşam tarzım belki öyle ama ruhum bir başka alemde… Fırtınalar esiyor…  Bir inip bir çıkıyor duygularım…

Derin bir hüzün sarıyor çoğu zaman tüm benliğimi… Hüzünle ıslanan ruhum için bir saçak altı arıyorum çoğu zaman… Bazen bir roman, bazen de bir şiir… İşte saçak altı…

İşin garibi, en üretken olduğum zamanlar ne zamanlar biliyor musun? Hüzünlü, yağmurlu ve rüzgârlı duygu sağanağı altındayken…

Yağmur durdu… Seni yaşatıyor bana, yaprağın yeşili, toprağın kokusu, çayın buğusu… 

Bense gerçek aşkları anlatıyorum romanlarımda… Mucizemsin Aşkımsın...