Sevgilim, hoyratçaydı tepkileri, acımasızdı bakışları, kin ve nefret sarmıştı dört yanlarını... Anlattığını değil, anlamak istediklerini anlıyorlardı. Anlamaya çalışıyordum ama boşunaydı...

Yunus Emre’nin dediği gibi “Bir ben vardır benden içeri…” derdim ya ben de bir zamanlar, ama artık pek emin değilim.

Ama her zaman bir sen varsın benden içeri… Kendimden vazgeçsem de senden vazgeçemem. Anlıyorsun değil mi beni?

Sevdikleri biri olsaydı keşke şu koca dünyada... İyilikten, kalp kırmamaktan vazgeçtim, mesela kötülük düşünmeselerdi sadece bir gün için… Hayal işte benimkisi...

"Sen kimsin?” diyorlar ya, "Ben bir Hiçim" desem sakinleşirler mi? Kızgın, mutsuz, saldırgan ve kabalardı. Aşk yoktu hayatlarında sevgi de... Bir bebenin saçlarını okşasalardı keşke… Keşke bir sardunya yetiştirselerdi balkonlarında, ama artık çok geç...

Onlar da bebekti bir zamanlar…

Kafamda deli sorular var, bunlar yanıtlarını bulmadıkça ne sana rahat var ne bana… Bir umut işte benimkisi... 

Bir insan bir sokak hayvanını neden tekmeler?

Bir tacizi, bir saldırıyı neden onaylar?

Tanımadığı insanlara neden saldırır?