Siz hiç dibe vurdunuz mu? Hiç kimse, para istemenizden korkarak yolun karşısına geçti mi? Ya da tanımamazlıktan geldi mi? Kovmaktan beter durumu soktu mu?

O zamanlar karşıtlıklar kuralının ne kadar önemli olduğunu bilmiyordum. Meğer bir iş insanı bana kötülük yapmak isterken hayatının en büyük iyiliğini yapmış.

23 yaşındaydım, büyük emeklerle kurduğum ve çok başarılı olduğum işyerimde yangın çıkmış her şeyimi kaybetmiştim. Geriye devasa borçlar kalmıştı. Öyle ki ev kiramı dahi ödeyemeyecek durumdaydım. Sokağa atılmam an meselesiydi. Okuldan da atılmıştım. Tam dibe vurmuştum. Herkes yanımdan kaçıyordu. Ben ise denize düşen ama yüzme bilmeyen biri gibi çırpınıyordum.

Fikrine güvendiğim büyüklerimden akıl almaya, yeni bir yol haritası oluşturmaya çalışıyordum. İşlerimin yolundayken bana çok değer veren bir iş insanıyla görüşmek istedim.

“Sekreteri haber vereyim Cengiz Bey…” dedi.

Telefon açmak yerine kalkıp patronun odasına gidince şaşırmıştım. Ancak odalar bitişik olduğundan çok olmasa da sesler geliyordu.

Sekreter geldiğinde çok mahcup görünüyordu. Daha düne kadar, çok miktarlarda ürününü sattığım için beni kapıda karşılayan patronunun tavrı belli ki onu da çok üzmüştü.

Benimle konuşurken çok üzgündü.

“Cengiz Bey, çok yoğunmuş, başka zaman bekleriz.” derken gözlerinin dolduğunu hissetim.

“Çok teşekkür ederim sizin duyarlılığınız için… O sizin gibi vefalı ve karakterli değilmiş, lütfen siz üzülmeyin.” dedim.

Tokalaşıp ayrıldım. Dışarı çıktığımda kendimi boğulur gibi hissetim. Nefes almakta zorlanıyordum.

Çok soğuk bir kış günüydü. Hava buz gibiydi. Ayaz öyle bir vuruyordu ki yüzüme… Denizlerin en dibinde vurgun üzerine vurgun yemiş gibi hissediyordum.

Bir insanın aynı zamanda hem üşümesinin hem de içten içe yanmasının mümkün olduğunu o gün öğrendim. Tir tir titriyordum.

*

O dönemde bu ve benzer davranışlar benim en büyük motivasyonum oldu.

Yıllarca sadece dört saat uyku ile yaşadım. Devasa borçlarımı ödedim, afla okula döndüm ve fakülteyi bitirdim.

Aradan uzun yıllar geçti. Bu beni kibarca kovan iş insanıyla bir davette karşılaştık. Gülümseyerek yanıma geldi.

Aramızda geçen konuşmalar bir mıh gibi zihnime yazıldı.

“Seninle gurur duyuyorum Cengiz, sıfırdan başardın. Bunu nasıl yaptın?”

“Bunu senin sayende başardım, sen olmasaydın çok zordu.”

“Nasıl, ben ne yaptım ki?”

“Çok şey yaptın, ayazlı bir kış günü beni işyerinden kovmuştun ya… Bana o gün hayatımın en büyük dersini verdin.”

“Çok özür dilerim, hiç hatırlamıyorum.”

“Bence hatırlayıp kendinle gurur duymalısın. Çünkü bana gösterdiğin vefasızlığın ve düşmanlığınla imkansızı başarmamı sağladın. Sadece bunu da sağlamadın, bana uygulamalı diyalektiği öğrettin. Kötüler istemeden iyilere yol açarmış.”

Bu konuşmalar üzerine yanımdan hemen uzaklaştı.

Cengiz Hortoğlu