Bir takipçim aradı. Anlattıkları ibretlikti.

“Ben evde görünmez biriyim. Yemek, çamaşır, bulaşık, ev temizliği… Kısacası eve ait tüm işler bana ait…

Kayınvalidemle kayınpederim de biz de kalıyor. Onların her türlü bakımını da ben yapıyordum. Ne eşim ne kayınvalidem ne de kayınpederim daha bugüne kadar bir kez olsun teşekkür etmediler.

Bundan iki ay kadar önce evde misafirler vardı. Sofrada herkes sohbet ediyor ben de yemek servisini yapıyordum, işimi bitirip oturdum. Bir konuda fikrimi söyleyecektim ki; eşim “Sen ne bilirsin ki! Otur da sadece dinle…” deyince şok oldum. Kayınvalidemin kıs kıs gülüşü beni daha da mahvetti. Bu bardağı taşıran son damla oldu. O an hiçbir şey demedim.

Misafirler gittikten sonra eşime “Bana böyle davranmaya hakkın yok.” deyince cevap ondan önce kayınvalidemden geldi. “Kocana karşı saygılı ol, sabahtan akşama çalışan o…” dedi. Eşimin konuşması daha da ağırdı.  “Memnun değilsen kapı orada…”

Çok düşündüm, değer verilmeyen bu evde daha fazla kalmayacaktım.

Ertesi sabah valizimi hazırladım, Eşime boşanmak istediğime dair bir not bıraktım. Kayınvalidem ve kayınpederimin şaşkın bakışları altında çocuklarımı da alıp evden ayrıldım. Eşim şimdi sabah akşam arıyor ve özür diliyor. Yokluğumda anlamış önemimi…  Özellikle de anne ve babası beni çok özlemişler…

Ailem arkamda… Kesinlikle boşanacağım. Yapmak istediğim işle ilgili bir kurs buldum. Yakında başlıyorum. Şimdiden kendimi çok daha iyi hissediyorum.”

*

Her ne kadar aksini iddia edenler olsa da yakınımızdaki insanların bizimle ilgili düşüncelerini önemseriz. Yaptıklarımıza teşekkür bekleriz, başarılarımızın takdir edilmesini isteriz. Hayatınızda sizi değersiz veya sıradan hissettirmeye çalışan herhangi biri varsa hiç olmazsa bir süre için ondan uzaklaşın, iyi gelecektir.

Cengiz Hortoğlu