Her şeyin başı olarak kabul edilen “oku” kelimesinden sonra “iletişim” kelimesini irdeleye irdeleye bir hal olduk. Şu günlerde daha çok içini açmamız ve anlaşılması için “iletişim”. Yanlış anlaşılmalara sebep olan iletişim kazaları 21. yüzyılın hastalıklı durumları haline geldi. İki kelam edince sanki borçlu çıkıyoruz. Ya da herkes anlamak istediği yerden anlıyor birbirini. O kadar dil sürçmeleri vs. Yanlış mı? Birine, birilerine kızıp kızıp duruyoruz? Bir gün de ben hiçbir şeye kızmıyorum, iletişimim süper deme lüksümüz olsun öyle değil mi? Bu hayal değil. Bu lüks değil. Kendi beden ve ruh sağlığımız için nelere kızıyor, nelerle iletişimi kesiyoruz? Biran olsun durup düşünmek gerek. Bırakalım derken şu içimizde olan öfkeleri bir kenara, kendi kendimize dertleşmeye vakit yok. O kadar hız haz. O derece yani. Haz hız olmuş. Ne acı. Tüketimde iletişimin, iletişimde bolca tüketimin Nirvana’sını  yaşıyoruz. O da sosyal mecraların yanlış kullanılmalarından kaynaklanıyor. Kendimizi denizi derya sosyal mecraların içerisinde bulunca ne o elimize rahatlık mı geçti? Şaşırtıcı!

Bu iletişim kazalarına sebebiyet veren o kadar çok konu başlığı var ki. Sizler çok daha iyi biliyorsunuz. Bazen insan nereden başlasam diyor.

Hatta nasıl anlatsam keşke bize anlatılan iletişim kazalarının çoğunu sizlerlede paylaşabilsek ama hepimiz yaşamıyor muyuz. Hepimiz birbirimiz ile çevremiz ile paylaşmıyor muyuz ki? Eş, dost, akraba, arkadaşlar…Hepimizin muzdarip olduğu noktalar. Hemen hemen de aynı. Özellikle yazışma dili kadar güçlü okuma dilinde de en etkin hal aslında bir lüks değil. İyi iletişim ve etkili iletişim neden lüks olsun.

Bizim bunları en iyi şekillerde kullanma lüksümüz olsun diyenlerdenim. Ses tonumuz ve beden dilimiz kadar, ağzımızdan çıkanlardan da son derece mesulüz. Nefes aldığımız ve konuştuğumuz müddetçe aslında bir şükür sebebi. Ama orada da bir ama diyor artan şükürler diliyorum. Ya zorlansaydık nefeste, ya konuşma güçlüğümüz olsaydı. Bunlar bir anlık. Bir hastalanıyoruz nefes diyoruz. Düşünmemiz gerekiyor. Bir sözü bile kullanırken, bir yazıyı bile yazarken kırk defa olmasa bile üç beş kere dikkat etmeliyiz, ediyoruz. “İftira atmak, sen bilmiyorsun ben biliyorum, sen kimsin, sen benim kim olduğumu biliyor musunlara gelene kadar, karşılıklı mesajlaşmalarda öyle sabır zorlayıcı, iç karartıcı, üzücü, eyleminde ve söyleminde zorlayıcı, kelime oyunlarında baskıcı ifadeler ile” karşı karşıya kalınıyor ki açıkçası her eğitimin başı yeniden yeniden iletişim diyesi geliyor insanın. Neden mobbinge maruz kalınır? Ya da mobbing yapılınca ele ne geçer? Yahu üç günlük dünyada insanların birbiri ile alıp veremediği ne? Bu ağız, kulak, kalp kısacası tüm organlar dile gelmeyecek mi? Sokakta, mahallede samimiyetle konuşmanın, yüzde tebessüm ile ifadelerin bize ve ruhumuza iyi geldiğini biz bir kez daha hatırlatalım. İnsan önce kendine hatırlatıyor sonrada sevdiklerine hatırlatma ihtiyacını görüyor. Herkes her şeyi biliyor mu? Ya biliyor, ya bilmiyor, ya da bilmiş gibi davranıyor. İnsan kendini ölene kadar öğrenci kabul ederse başlamıyor mu imtihan? İmtihanlar?

Zor zamanların iletişim sınavı! Ağır sıvanlardan geçiyor insanoğlu. Yolda yürüyorsun kul hakkı tek şeritte birden fazla araba park halinde al buradan başlıyor, yollar adeta geçilemez ne yapalım üst üste durumlar. Yaya yolları açık otopark. Kaldırımlar otopark.

İletişim dilini iyi ifade edip, arayıp gerekli mecralara iletmeli mi? Kaç kişi arayıp, vazife biliyor görevlerini? Ya da ambulans acil hasta almaya gidiyor ya da aldığı hastayı hastaneye götürüyor yol vermeme halleri ile televizyona haber olup çözüm bekliyoruz. Bizim için doğruları yapmak bir lüks değil. İyi davranmak bir lüks değil. İyi insan olmak bir lüks değil. Alanında uzmanlarımız, hocalarımız üstelik her gün söylüyor, altını çiziyor ya da yazdığı kitaplarında satır başlıkları bunlar. Gereklilik. İyi insan olmak için tüm yolculuk. Bizim için insanlara hal hatır sormak, yardımcı olmak lüks değil. Giyime bakarak, hangi okullardan mezun olduğunu duyarak saygı göstermek bir gösterge değil. En iyi okullardan mezun olup iletişimden bir haber sizi aşağılayan, sizi kaale almayan, önce insan olduğunuz için bile saygı duymayan o kadar insan tanıdım. Yenilerini tanıyoruz. Gerçek şu ki eleştirmek için söylemiyorum ama tecrübe gerçekten bir lüks değil. Yaşanmışlıkları artı eksi gördüğümüz için bizim yaptığımız her şeyden sorumlu oluyoruz ki bizi idare edecek bizden sonra gelecek nesillere iyi iletişim zeminleri sağlayabilelim. Erişim, ulaşılabilir olmak lüks değil. Tecrübeyi sahada uygulamak hele hiç lüks değil. Özellikle eğitim işinin içinde empati yeteneği ve iletişim kazalarını minimum düzeye indirecek yöneticilerimiz ve idarecilerimiz hatta akademisyenlerimize çok iş, işler düşüyor. Allah hepsinin yardımcısı olsun. Hayırda yarışmak gibidir, iletişimde de yarışmak. İyi iletişim becerilerinin olması takdir edilesi bir durumdur. Bu ne övülesi ne de üzerinde abartılması gereken bir durum. Bu durum şu zamanda çok çok önemlidir. Annesinin kendisi ile iletişim kuramadığını hatta kendisini hiç dinlemediğini söyleyenler olduğu gibi, annem beni hep dinliyor ne büyük bir lüksüm var annem bizi hep bıkmadan dinliyor dinleyeceğinide söyleyenler var. İşte bir anne şevkati ile dinlemeliyiz birbirimizi.

Öz değerler, iletişimsel yolları ne kıymetli. İncelenir mi bilmiyorum şarkı sözlerinin bir çoğunda incitici kelimeler, kulağımızı tıkadığımız argo kelimeler ve küfürler var. Bunların hepsi ezberlemesi kolay. Ağızda konuşurken işlememeli bu şekilde. Şimdi öyle bir noktaya temas etmek istiyorum. Bu da bizden bir konu. Hepimizin çoğunlukla şikayet ettiği iletişim açısından büyük sıkıntı yaşadığımız hassas bir husus. Hatta geçenlerde derbinin oynandığı maçta yolda yürüyordum. Her zaman bundan ne vakit vazgeçilecek merak ediyorum. Kadınlarımız, anne adaylarımız ve başta annelerimizin kelimesi küfürlerin ana malzemesi yapılıyor. Siz okuyunca beni anlarsınız. Vallahi gelsin buna uyarılı ceza ya da cezalar. Eğer kökten bitecekse. Yoruluyoruz, çok üzülüyoruz çok. Bu o kadar utanılması gereken bir durum ki yoldan geçerken uyarıda bulundum. Kadın olarak utandım. Ama yoldan geçen bizlere ses yükselterek efendim neymiş maç varmış, bu küfürler olmazsa olmazmış olur mu öyle şey. Deşarj olunuyormuş bunları söylüyorlar. Şimdi bu uyarıyı yapıyorum benimde arkamdan etmeyin bari küfür dedim kendilerine. Ama kim takar. Olacak iş değil. Bunun için de bir kamuoyu oluşturmak gerekmez mi? Kalabalığız, ağzımızdan çıkar da ne demek. Ayıp değil mi? Biz sözüne güvenilir insanlar değil miyiz? Söz başlı başına iletişim değil mi yahu?

Okuduğumuz ve eğitim gördüğümüz her başlıkta sahada uygulama ve iş dünyasının içine girince birbirimize karşı azar azar başlayan ve “ben mobingg yaparım kimse bana karışamazlardan bir zahmet çıkalım”. Allah aşkına önemli konular arasında her türlü iletişimlerden uzak mobbingler ve maalesef işte yukarıda size arzettiğim gibi bu tarz kötü sözler vs. bir çok şey var bu sadece maçlara özgüde değil. Hemen hemen yolda, toplu taşımada, tartışma, kavgada edilen ciddi ciddi küfürlerden ne zaman toplum olarak uzak duracağız. Umarım en kısa zamanda ağzımıza yakışan ifadelerin, güzel sahici sözlerin önemli iletişim kanallarının bütününde çocuklarımıza sirayet ettiğini hatırlar ve çocuklarımızın konuşmalarını ancak olumlu yönlerde etkileriz.

Saygı ve sevgilerimle

Aynur Ayaz