Not: Mümkünse bu yazımı Rodrigo’nun Gitar Konçertosunu dinlerken okuyun. Beni daha iyi anlayacaksınız.

Askerden yeni dönmüş, üniversite giriş sınavlarına katılmış ve hukuk fakültesini kazanmıştım. Okullar açıldığında İstanbul Üniversitesi’nin ana kapısından içeri girdiğimde heyecandan ellerim ve ayaklarım titriyordu. Yüksek tavanlı amfiler bizim lisedeki sınıflara benzemiyordu.

Öğrenciler gruplar halinde oturuyor ve birbirleriyle sohbet ediyorlardı. Bense kimseyi tanımıyordum. En önde ama sınıfın bir ucunda, hocanın anlattıklarını anlamaya not almaya çalışıyordum.

Hem okuyup hem çalışmak zorunda olduğum için sessizce gelip sessizce gidiyordum. Akşamları, banyosu ortak olan özel bir pansiyonda tanımadığım kişilerle kalıyordum. Üzerimde ikinci el bir elbise ile yoksulluğu iliklerime kadar hissediyordum. Aradan bir aya yakın bir zaman geçse de benim o garip ve yalnız halim öylece sürüyordu.

Bir akşamüzeri ders bitmiş kitaplarımı topluyordum. Başımı kaldırdığımda, ayağında spor ayakkabısı, üzerinde kot pantolonu, mavi gömleği, kıvır kıvır saçları ve yanaklarında gamzeleriyle gülümseyen, ince dal gibi mavi gözlü bir genç kız gördüm. “Merhaba.” dedi ve elini uzattı.

Bende bir heyecan bir telaş ne yapacağımı şaşırdım, hemen ayağa kalktım. O heyecanla kitaplarım ve defterlerim yere düştü. Birlikte topladık. “Özür dilerim, benim yüzümden oldu.” dedi gülümseyerek…  Ben de “Hayır zaten çok sakarım, Annem ‘Sen bu sakarlıkla hayat boyu ne yapacaksın oğlum? derdi,” dedim.” Kahkaha ile güldü.

Öyle güzel gülüyordu ki, o anlar hayat boyu hafızamdan hiçbir zaman silinmedi. Çünkü o resim zihnime mermere kazınmış gibi kazınmıştı.  “Hadi gel arkadaşlarla kafeye gidiyoruz.” deyinceye kadar ben öylece donmuş onu izliyordum. Yalnız başınalığım onun dikkatini çekmiş ve üzmüştü.

Arkadaşlarının benim gibi yoksul birini kabullenmeleri hiçbir zaman mümkün olmadı, ama o asla pes etmedi.

O, âşık olmak için beni seçerek etrafında pervane olan zengin çocuklarına hayatlarının en büyük dersini verdi.

Ona olan sevgim benim en büyük motivasyonun oldu. Hayata olan hırçınlığım, isyanım ve öfkem yerini sevgiye bıraktı.

Her gün okul çıkışı buluşuyorduk. Sadece güzelliği değil, merhametli oluşu ve farkındalığı da beni büyülemişti. Yolda yoksul birini görse cüzdanındaki paranın tamamını verecek kadar vicdanlıydı.

Ben ona türküleri sevdirdim o bana caz ve klasik müziği…  Keman bir insana bu kadar mu yakışırdı? Onu tanıyana kadar, Rodrigo’nun Gitar Konçertosunun hayatımın müziği olacağını bilemezdim. Her besteyi hikayesiyle anlatırdı. Klasik müzik hayranı olmuştum birdenbire…

Birkaç gün okula gelmedi. Ailesi benimle görüşmesini istemediği için bilgi almakta zorlanıyordum.

Onun bir trafik kazası sonucunda yaralandığını ve hastanede olduğunu öğrendiğim gün gerçek acının ne olduğunu da öğrendim. Sanki alevler içindeydim nefes alamıyordum ve uçurumlardan yuvarlanıyordum. Ağlama nedir bilmeyen ben gözyaşlarına boğuluyordum.

Hastane odasına girdiğimde benimle yalnız kalmak istedi.

“Senin iyileşmen için hayatım dahil her şeyimi verebilirim.” dedim.

Ellerimden tuttu, sessizce ağlıyordu. Biliyordu olacakları…

“Biliyorum,” dedi. “Bana kısa ömrümde gerçek ve doğal aşkın ne olduğunu öğrettin.”

Yüzü sararmıştı ve güçlükle konuşuyordu. Odasının penceresinden deniz görünüyordu. “Adalar.” dedi. “Burnumda tütüyor seninle sahil boyu yürüdüğümüz yollar… Yağmur yağdığında toprak çok güzel kokardı…”

Hastane koridorlarını bilir misiniz? Koşuşturmaları, çığlıkları…

Çok sorguladım hayatı; halen birçok soruma yanıt bulamadım.

Ne zaman bir yağmur yağsa bir çardak altı bulurum ve Rodrigo’nın Keman Konçertosuyla anılara sığınırım. İyi ki anılar var.

Anıların en güzel tarafı yaşadığınız sürece onları hiç kimsenin elinizden alamaması!

Bu yazı bitmek üzereydi ve birden yağmur yağmaya başladı. Bahçeye çıktığımda onun çok sevdiği petrichor denilen toprak kokusu sarmıştı her yanı…  

Güzel bir gün dileklerimle…

Hukukçu/Yazar Cengiz HORTOĞLU