O zamanlar ‘Kelebek etkisi nedir?’ bilmezdim. Hayata dair öyle çok bilgiye de sahip değildim. Felsefe bilgim de sıfıra yakındı. Yeni başlamıştım mesleğe… Hayatın zorlukları konusunda çocukluktan itibaren çok deneyimli olduğum için tüm zorluklar el ele verseler ve test edecek birini arasalar beni bulmaları an meselesiydi. Çünkü daha uygun aday bulmaları kolay değildi, adeta zorlukları çeken bir mıknatıs gibiydim.

Soğuk bir kış günüydü; ofisten içeri çekine çekine orta yaşlı bir adam girdi. Yanında da küçük bir kız çocuğu vardı. Çocuk soğuktan üşüyen ellerini nefesiyle ısıtmaya çalışıyordu. Adamın da çocuğun da giysileri çok yıpranmıştı.

Buyur edip oturmalarını rica ettim. Belli ki bana gelme nedenleri bir dava vermek değildi.

Adam, “Cezaevinden bir yıl kadar önce çıktım, bir türlü iş bulamadım. Bu da benim kızım, iki çocuğum da evde var. Bir iş kurmak istiyorum ama param yok.” dedi.

Ben içimden ‘işte tam da parası olan adamı buldun,’ diye geçirdim. İki aydır ev ve ofis kiramı ödeyememiştim. Telefonum da borçtan dolayı her an kesilebilirdi.”

“Neden bana geldiniz?” dedim.

“Bir cezaevi arkadaşım, sizden çok bahsederdi.”

Dedim ya, zorluklar kime gideceğini çok iyi biliyordu.

“Ben nasıl yardımcı olabilirim?” diye sordum.

Umutsuzdu aslında…

“Bir el arabası alacak param olsa seyyar satıcılık yapar evimi geçindiririm.”

Şaşırmıştım, ben hayata dair bir kolaylık, bir şans beklerken yine sınanıyordum.

Yanıtım çok netti.

“Ama inanın benim de gücüm yok. Daha ev ve ofis kiramı ödeyemedim.” dedim.

Etrafım umudunu yitiren insanlarla çevrili olduğu için umutsuzların beden dilini çok iyi biliyordum. Omuzları düştü, başını yere eğdi. Israr etmedi.

“Peki beyim.” dedi. Güçlükle ayağa kalktı, tam çıkarken küçük kızın koluyla gözyaşlarını sildiğini fark ettim. İşte beni yüreğimden vuran buydu.

Okyanusun en derinlerinde vurgun yemiş gibiydim. “Annemin “Oğlum sende bu vicdan varken hayat sana kolay olmayacak…” diye başlayan sözleri geldi aklıma…

Bir defasında, lisede okuyordum, şehir dışında oturuyorduk. Kilometrelerce yol gidip fırından alıp getirdiğim ekmekleri sokak köpeklerine pay etmiştim. Annem “Ekmekler nerede?” diye sorduğunda başım yerde “Annem köpekler çok açtı.” dediğimde  “Tamam iyi yapmışsın, onlar da can…” demişti. Ama geç saatlerde bizim için ekmek yapmak zorunda kalmıştı.

“Lütfen oturun.” dedim. “Ne kadar para gerekiyor?”

Ofisim bir hanın 2. katıydı. Komşu bürolara gittim, ihtiyacı olan rakamı biraz da fazlasıyla birkaç kişiden borç alarak bulabilmiştim.”

Koca adam sevinçten ağlıyordu. Çocuğun da gözleri gülüyordu. Çok aç oldukları belliydi. Yemek söyledim. Yemeğimizi yedikten sonra birlikte çıktık. O küçük kızı paltosuz, ayakkabısız, beresiz ve eldivensiz gönderemezdim. Yeni aldığımız kırmızı paltosu, mavi beresiyle gözlerinin içi gülüyordu. Boynuma sarıldı. “Teşekkür ederim amca.” dedi. Kendimi Türk Filmlerindeki bir sahneyi yaşar gibi hissettim.

Vedalaşırken adamdan bir ricam vardı. “Sakın bana karşı kendini borçlu hissetme, bu dünya hepimizin, sen mutlu değilken ben mutlu olmamalıyım. Lütfen bu şansı iyi kullan ve arkana bakma beni de unut!”

Adam ellerime sarıldı, gözlerinden yaşlar sicim gibi boşalıyordu. “Beyim yıllardır ilk kez biri beni adam yerine koydu, tamam sizi aramayacağım ama bilin ki beş kişinin hayatını kurtardınız.”

Onları yolcu ettim ofise geçtim.

O gün yanıma uğrayan bir arkadaşıma bu durumu anlattığımda “Üzülme ama dolandırılmışsın, geçmiş olsun.” dedi.

Ben de “Bu bir ihtimal ama ya değilse, dediğimde “Yahu Cengiz sen hep bir romanın kahramanı gibi yaşıyorsun, hayalle gerçeği ayırt edemiyorsun.” dedi.

Aslında dediği doğruydu, bazen hayalleri gerçek gibi yaşıyordum. Hayatı kendi kurgulayıp yazdığım bir roman gibi görüyordum.

*

Artık bu olayı unutmuştum aradan 20 yıla yakın bir zaman geçmişti.

Sekreterim, benimle ısrarla görüşmek isteyen bir hanımefendi olduğunu söyledi.

Telefonu kaldırdım. “Ben” dedi… “Belki unutmuşsunuzdur ama  bize yaptığınız iyilikle tüm ailemizin hayatını değiştirdiniz.”

“Nasıl?” diye sordum.

“Ben size babasıyla gelen küçük kız çocuğuyum. Şimdiyse önemli bir şirketin yöneticiyim. Babam sizin yaptığınız yardımla aldığı el arabasıyla seyyar satıcılık yaparak bizi okuttu.

Sık sık size olan minnettarlığından bahsederdi. Ama size verdiği söz nedeniyle çok istediği halde sizi arayamadı.

Ben ne babama yaptığınız iyiliği ne bana aldığınız giysileri ne de bize ısmarladığınız yemeği unutmadım. O gün benim için yeni bir gündü.

Bana aldığınız manto ve bere halen duruyor, onları atamadım. Daha sonra tanındığınızda da yine sizin takipçiniz olduk. Babam sizinle evladı gibi gurur duyuyordu.”

Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyordum.

“Babanız nasıl?” diye sordum. Onu bundan bir hafta önce kaybettik.”

“Başınız sağ olsun.”

“Ölmeden önce bana son vasiyeti, sizi aramam ve minnettarlığını bildirmemdi. Annem de size hep dua eder.”

“Siz neler yapıyorsunuz?” diye sordum.

“Ben ne yapıyorum biliyor musunuz? Gelirimin üçte biriyle parasızlık nedeniyle okuyamayan çocuklara destek oluyorum.”

Telefonu kapattım, içim alev alevdi ve ben hayatın anlamını bulmuş gibiydim.

Arkadaşımın dediği gibi iyi ki de ben iflah olmaz bir hayalperesttim ve hayatı bir romanın baş kahramanı gibi yaşıyordum. İnanıyordum halen iyiliklerin tüm yaraları saracağına…

Bu defa yanılmamıştım. İşte bana bu hayatımın en büyük ödülüydü. Hem de alıp yüreğimde saklayabileceğim…

Lao Tse’nin dediğini uygulamıştım ömür boyu…

“İyi olan kişiye karşı iyi olurum, iyi olmayan kimseye karşı da iyi olurum, böylece o da iyiliğe yönelir.” dememiş miydi?

*

İşte kelebek etkisi… Bir tek şey değişmiş her şey değişmişti. İşte bana “Hayatın anlamı nedir?

Bu dünyada hayatı dolu dolu yaşadım demek için ne yapmalıyım?” diye soruyorlar ya; ben onlara “Bir kelebek sizin sayenizde kanat çırpsın.” diyorum ya…

Çünkü bir kelebek uçar ve tüm dünya güzelleşir.

Cengiz Hortoğlu