Sahilde kumsalda el ele tutuşur yürürdük ya… Yüreğimizde bir alev yanardı ya göz göze geldiğimizde… Romantik şarkılar çalardın ya bana gitarınla… Dans ederdik ya yanak yanağa… Sana verdiğim bir çiçeği defterlerinin arasında kuruturdun ya…  Sahaflardan aldığımız bir kitabı dere kıyısında çimlerin üzerine uzanır okurduk ya… Sana yazdığım şiirleri odandaki duvara asardın ya… Seni karşılardım ya tren garında…

Büyükada’ya her gidişimizde sana armonika çalardım ya senin de gözlerin dolardı ya…

Bir aşk filmi izlerken ikimiz de gözyaşlarımızı saklardık ya birbirimizden… Aslında mutluluğun sevmekten ibaret olduğunu işte o zamanlar öğrenmiştim. Her şey doğaldı be aşkım.

Sevgilim, çok ünlü ve de çok zengin bir arkadaşımla görüştüm önceki gün… Çok mutsuzmuş. Her şeyi var ama mutsuz…

Neden diye düşündüm.

Yetinmiyorlar, daha çok para daha çok şöhret... Mutlu olmak yerine daha çok tanınmak… Dizginlenemeyen bir hırs…

İlişkileri var ama aşkları yok. İletişimleri var ama diyalogları yok. Görüşmeleri var ama samimiyetleri yok. Her şeyleri var ama duyguları yok. Evleri var ama misafirleri yok. Çocukları var ama zamanları yok. Üzüntüleri var ama gözyaşları yok.

Demek ki her şeye sahip olmak her şeyinizin olması anlamına gelmiyormuş.

Biz neysek oyduk sevgilim kavgaysa kavga, aşksa aşk… Biz para gibi küçük hesapların değil, Kerem ile Aslı gibi efsane aşkların peşindeydik. Yaşamanın provasını yapmıyorduk, yaşıyorduk. Sanal değil gerçektik.

Hani bana Zen ustalarının öykülerini anlatırdın ya…  Zıtlıklar özümsenmelidir derdin ya…

Diyalektiği de çok iyi bilirdin aşkım, ama bu kadar zıtlık sana bile fazla gelirdi…

Ben elimde bir demet nergis seni karşılamıştım ya tren garında… Çiçeklerin kokusu sarmıştı ya bütün benliğimizi… Ben halen oradayım. Beni görüp duyuyorsan bir yerlerden sevmeyi sen öğrettin bana…

Sevgili okurum koşulsuz sev, koşulsuz iyilik yap… Bunu başarırsan, sadece mutlu olmakla kalmaz mutlu da edersin.