Lise son sınıfta okuyordum. Başka sınıfta bir kız arkadaşımla gizli gizli buluşuyorduk. Geleceğe dair hayallerimiz vardı. O doktor olacaktı ben de avukat, sonra da evlenecektik.

Aşkı ilk kez tanıyorduk ikimiz de… Onu görme heyecanıyla sabaha kadar uyku uyuyamazdım. Upuzun siyah saçları ve simsiyah gözleri, incecik bir vücudu vardı. İki yanağına konan gamzesiyle çok güzel gülerdi.

Ailesi, benimle arkadaş olduğunu öğrenince kıyamet kopmuş, uyarmışlar ama o dinlememiş…  Babası bir gün okul çıkışı benim yolumu kesti, “Bana bak, kızımdan uzak duracaksın.” dedi.

Ben “Biz okulumuzu bitirip evlenmeyi düşünüyoruz.” deyince yakamdan tutup bana vurmaya çalıştı. Ben de ellerinden tutup engelledim. “Bana bak, biz kimiz sen kimsin! Senin gibi çulsuz benim kızımın yanından bile geçemez.” diye bağırdı.

“Sevdiğim kızın babası olmasan seni iki yumrukta yere sererim.” dediğimde çok sinirlendi.

Biz bir gün bir mesire yerinde dere kıyısında kız arkadaşımla el ele gezerken kızın babası ve kardeşleri de dahil olmak üzere çok sayıda kişinin saldırısına uğradım. Önce mücadele ettiysem de çok geçmeden kendimi yerde buldum. Sadece başımı ve yüzümü korumaya çalışıyordum. “Artık ölmüştür.” diye beni orada bırakıp gitmişler. Kızı da eve hapsetmişler.

Kız arkadaşım bir arkadaşına ulaşarak benim olduğum yere yardım gönderilmesini sağlamış.

Bunlar, benim hastaneye kaldırıldığımı öğrenince isimlerini veririm diye çok korkmuşlar. İsimlerini de vermedim şikayetçi de olmadım. Aileme de ne olduğunu söylemedim.

Kız arkadaşım, evden kaçmanın bir yolunu bulup hastaneye geldiğinde onu görünce kendimden çok ona üzüldüm. Gözleri mosmordu ve yüzünde yaralar vardı. Benim başımdaki sargıları görünce sarılıp ağladı. “Bizi rahat bırakmayacaklar, liseyi bitirir bitirmez beni zengin bir adamla evlendirecekler.” dedi. İkimiz de ağlıyorduk.

“İstersen kaçalım.” dedim. Biraz düşündü ve sonra ellerimi sıkıca tuttu. Sözleri halen zihnimde yaradır. “Böyle bir şey yaparsak ikimizi de yaşatmazlar.”

Yaşım, zamanında mahkeme kararıyla üç yaşa yakın büyütüldüğü için 17 yaşımda askere gittim. Ailem beni trenle yolcu ederken anlamsız şekilde gözlerimden yaşlar akıyordu. Onu biraz uzakta bana el salladığını görmesem belki bu kadar etkilenmezdim. Tren düdüğünün ne denli hüzün verdiğini ilk kez o gün tattım.

Çok hırslanmıştım. Askerde boş zamanlarımda ders çalışarak üniversite sınavlarına hazırlandım. Çok yüksek bir puanla İstanbul Hukuk Fakültesi’ne kabul edildim.

Yıllar sonra onunla karşılaştığımda genç yaşına rağmen çökmüştü, zengin eşi iflas etmiş ailesinin durumu da bozulmuştu.Gördüğü şiddet nedeniyle de eşinden boşanmıştı.

Birlikte bir çay bahçesine oturup birer kahve içtik. O sırada bizim şarkımızın çalması nasıl bir rastlantıydı bilmiyorum. Ellerimden tuttu. “Seni televizyonlarda her gördüğümde gurur duyuyorum.” dedi. Sıkıca sarıldık birbirimize…  Hüzün bu kadar mı yakışırdı bir kadının gözlerine…

“Ailen ne yapıyor?” diye sorduğumda beklemediğim bir yanıt aldım. “Vicdan azabı içindeler.” dedi. Bu da bir aşamaydı belki de insanlık adına… Buna da şükretmeliydim. Ayrılırken “Ne sıkıntın olursa beni ara.” dedim.

Hukuçu/Yazar Cengiz HORTOĞLU